Пачакай, пачакай, раскажы мне пра нашую Вільню,
пра яе цудадзейны, спакойны, гаючы настрой,
пра яе прыгажосьць, пра яе баракальную стыльнасьць,
пра яе непаўторны, карункавы, бэзавы строй...
Пасядзі, памаўчы, калі словы згубіліся ў цемры.
Сам табе раскажу: пра таемную веліч муроў,
пра званіцы касьцёлаў і ўночы прапітыя еўра,
пра маіх, выпадкова сустрэтых у Вільні, сяброў.
Ні мяне, ні цябе – не чакаюць нас болей у Вільні.
Там чужынцы спраўляюць паганы распусны банкет.
Там нахілены крыж на старой беларускай магіле
зарастае травой забыцьця, і зьнікае наш сьвет.
8.III.2003
|
|
